علیرضا کاردار
متأسفانه عادت کرده ایم که کنج خانه لم بدهیم و پا روی پا بیندازیم یا توی تشت شیر بگذاریم و منتظر بنشینیم تا دولت همه کار برایمان انجام بدهد. از دادن یارانه گرفته تا پیدا کردن شغل دوم و سوم برای خودمان و شغل اول برای فرزندان مان و باز کردن راه ها و فرودگاه ها و تأمین بیمه و سایر امکانات و مایحتاج زندگی. اصلاً دولت ما را تنبل بار آورده است، از بس نگذاشته خودمان روی پای خودمان بایستیم. مگر دولت
چه گناهی کرده که از آب و نان گرفته تا تخم مرغ و بنزین و کفش و کلاه و کانکس و برف و باران و دلار مردم را باید تأمین کند؟ یک جایی باید این روند قطع شود و چه موردی بهتر از همین معضلی که این روزها کل مردم کشور درگیرش هستند، یعنی آلودگی هوامی خواهیم این یک مورد را بدون کمک و دخالت دولت، خودمان حلش کنیم برود پی کارش، ولی با فشار. هرچند الان با این بارندگی ها یک مقداری اوضاع درست شد، ولی آش و کاسه که عوض نشده و دو روز دیگر باز همین بساط است.
در قدم اول بهترین راه حل این است که خودمان راه بیفتیم و هرچه خودروی فرسوده می بینیم پنچر کنیم تا نتوانند حرکت کنند. هزینه ای هم ندارد، فقط کمی فشار می خواهد و یک میخ. این طوری تا صاحب خودرو بخواهد پنچری اش را بگیرد یا زاپاس عوض کند، وقت تلف می شود و یکی از عوامل آلاینده حذف می شود. برای رونق سیستم حمل و نقل عمومی هم چون وسع مان نمی رسد از جیب بگذاریم و اتوبوس و مترو و تاکسی ها را اضافه کنیم، این بار هم باید کمی فشار بدهیم و فشرده تر سوار اینها بشویم تا وقتی که پول دست مان بیاید و بتوانیم بدون کمک دولت تعداد وسایل نقلیه عمومی شهرهایمان را افزایش بدهیم.
