اقدامات مسئولین منطقه خودگردان شین جیانگ در چین برای جلوگیری از توسعه مناطق بیابانی و افزایش سطح محیط زیست مناسب جامعه انسانی و بهبود فضای شهری، راهکاری است که می تواند مورد توجه مسئولان محیط زیست در ایران قرار گیرد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا به ارومچی، یکی از مهمترین معضلات جوامع بشری در حال حاضر کاهش نزولات آسمانی و روند رو به گسترش مناطق بیابانی است که در ادامه خود، با هر جابجایی هوا و وقوع طوفان ها، هجوم ریزگردها را به دنبال دارد.
ایران نیز در ادامه تغییرات زیست محیطی صورت گرفته طی سالهای اخیر، با مشکلات عظیم هجوم ریزگردها و آلودگی هوا در بیشتر روزهای سال در شهرهای غربی بخصوص خوزستان مواجه است که اخیرا تا مرکز کشور نیز پیشروی کرده است. با توجه به وجوه اشتراک مناطق خشک ایران و استان شین جیانگ چین از نظر اقلیمی و آب و هوایی، راهکار مسئولان این منطقه برای مقابله با خشکی هوا و ورود ریزگردها در مناطق شهری می تواند مورد استفاده مقامات مسئول در ایران نیز قرار گیرد.
بیابان گبی پنجمین بیابان بزرگ جهان است. این بیابان که یک منطقه خشک متمایل به توسعه در قاره آسیاست، در دو منطقه جنوب مغولستان و شمال غرب چین گسترش یافته است. این بیابان از سنگ های برهنه پوشیده شده و به همین دلیل در اکثر موارد باد به صورت شلاق از فلات عبور می کند.
منطقه خودگردان شین جیانگ Xinjiang با مساحت 471 هزار کیلومتر مربع، یک بیستم کل کشور چین را در بر می گیرد. کوه لونگشان که در شمال شرق شهر کورلای شین جیانگ واقع شده، در گذشته کوهستانی بیابانی و خشک بود ولی در سال 1997 مسئولین شهر با سرمایه 108 میلیون یوان اقدام به بهبود شرایط زیست محیطی …
خب؟ تدبیرشون چی بوده؟