در رابطه با اینکه دانشمندان و متخصصان تغییر اقلیم، ریشه تغییر اقلیم را در انتشار گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساخت می‌دانند یا خیر باید توجه داشت که اطلاعات ما از اقلیم نهایتا مربوط به 200 سال اخیر است و ما از نظر زمانی نمی‌دانیم که در کجای بازه تغییرات اقلیم قرار داریم.
حال تصور کنید اقلیم کره زمین را که 4.8 میلیارد سال پیش تشکیل و دارای جو شده، با داده‌های 200 سال اخیر مورد پیش بینی قرار دهیم. اشکال این کار در این است که چون آمار تمامی ادوار گذشته موجود نیست، نمی دانیم که آیا این گرمایش قابلیت تکرار دارد یا خیر. ممکن است این گرمایش و حتی خیلی شدیدتر از آن، جزو ویژگی‌های تکرار پذیر اقلیم زمین بوده باشد و بعد از آن دوره سرمایش یا تعادل آغاز و ممکن است در سال‌های آینده اقلیم زمین بجای گرم‌تر شدن، سردتر شود. زمستان‌های سرد و برفی دو سال اخیر نیز چنین نظریه‌هایی را تقویت می کنند. با توجه به مطالب گفته شده هم در خصوص خود تغییر اقلیم و هم علل آن اقلیم شناسان هم نظر نیستند و نظریات موافق و مخالف در این زمینه زیاد است.
در خصوص هوای تهران نیز لازم است یادآوری شود که دیگر بحث آلودگی هوای تهران مطرح نیست. آلودگی هوا حالتی است که جو یک منطقه‌ای مانند تهران در پاره‌ای از سال به طور موقت تحت تاثیر آلاینده‌ها قرار می گیرد. در سال‌های اخیر خصوصاً دو سال گذشته علاوه بر استان تهران، استان‌های دیگر نیز به طور همزمان و برای روزهای متوالی تحت تاثیر غلظت بیش از اندازه و چندین برابر حد مجاز آلاینده های مختلف مثل ذرات معلق یا مونواکسید کربن، آلودگی های وسیع و شدیدی را تجربه کرده اند که به این نوع آلودگی بخاطر وسعت فضایی و استمرار زمانی آن مناسب است آلودگی آب و هوا گفته شود. در واقع آلودگی آب و هوا به آلودگی وسیع، مستمر و تکرار شونده جو گفته می شود. آلودگی آب و هوای تهران بر اثر آلاینده های محلی متحرک و کارخانجات انجام می گیرد نه گازهای گلخانه ای و بنابراین عمل به توافق پاریس هیچ تاثیری بر کاهش آلودگی آب و هوای تهران نخواهد گذاشت.
در رابطه با مسائل اقلیمی ایران یک نکته مهم این است که تصمیم سازی در خصوص اقلیم و تغییر اقلیم در ایران در اختیار افراد غیر متخصص قرار دارد که این امر بر ابهام موجود در برخورد و مبارزه با اثرات گرمایش جهانی افزوده و متخصصین اقلیم شناسی را به عنوان بانیان امر دلسرد نموده است. برای مثال مدیر طرح ملی تغییر آب و هوا فردی است که تخصص اقلیم شناسی ندارد و اخیرا در مصاحبه‌ای به صورت مفصل در مورد تفاوت اقلیم و آب و هوا صحبت کرده و اطلاع ندارد که اقلیم همان آب و هوا است و تفاوتی با هم ندارند. نگاهی به پرسنل دفتر طرح ملی تغییر آب و هوا در سازمان محیط زیست نشان می‌دهد که حتی یک نفر، تاکید می شود حتی یک نفر اقلیم شناس در بین افرادی که 31 پست اجرایی دفتر مذکور را اشغال کرده اند، وجود ندارد و این فاجعه بسیار بزرگی در نظام تصمیم‌سازی کشور است.
چگونه از تغییر اقلیم در ایران صحبت شود در حالی که سازمان های مسئول مانند محیط زیست و هواشناسی تحت سیطره سیاست بازان از استخدام و بکارگیری متخصصین اقلیم شناسی سرباز زده و عنان امور در دست غیرمتخصصین قرار گرفته است.
چرا در پست های فوق تخصصی مربوط به تغییر اقلیم از افراد ناآگاه و غیر متخصص استفاده شده است؟ و هزاران سوال بی جواب دیگر که باید مسئولین به آنها جواب دهند تا پس از آن بتوان در مورد تغییر اقلیم در ایران صحبت نمود.
